TARİHİ VE COĞRAFİ YAPISI 

Babadağ İlçesi, zamanın Oğuz Türklerinden bir yörük aşiretinin 1386 yılında şimdiki Babadağ'a üç kilometre uzaklıktaki Oğuzlar Köyüne yerleşmesi ile kurulmuştur. Daha sonra dört kilometre uzaklıktaki Yeniköy'e; oradan da şuandaki konumuna yerleşmişlerdir. İlk adı BEŞİKKAYA iken daha sonraları Sarayköy’de oturan Kadı'nın oturduğu yer anlamında KADIKÖY adını almıştır.Son olarak 1935 yılında ise İstanbul Kadıköy ile çok karıştırıldığından eteklerinde kurulduğu Babadağ'ın adını almıştır.İlçemiz Doğusunda Denizli, Batısında Aydın'a bağlı Karacasu İlçesi,Kuzeyinde Sarayköy İlçesi, Güneyinde ise Tavas İlçesi ve Babadağ sırtları ile çevrili olup, yüzyetmişiki kilometrekarelik bir alanı kaplar. İlçemizin denizden yüksekliği sekiz yüz elli metredir. Arazi dağlık ve engebeli olduğundan tarım ve yerleşim zordur. Yıllık yağış 700 m²/kg olup Akdeniz Bölgesinin iç kıyılarında görülen iklim hakimdir. İlçenin yüzölçümü 172 km², rakımı 854 m'dir.

NÜFUS

SOSYAL DURUM 

İlçe ve Köylerimizde konutlar genelde ahşap ve tuğladan yapılmıştır. Ancak arazinin yapısı nedeniyle imara açık arazi olmadığından yeni yapılaşma olmamakta, tamir yönüne gidilmektedir. Özenle yapılmış mimari kimliğe sahip işlemeli ve süslemeli binalar, günümüze kadar mevcudiyetini korumuşsa da; ilerleyen yıllardaki ekonomik sıkıntılar ve toplumsal olarak yaşadığımız kültür erozyonun etkileri yapılarda kendini göstermiştir. İlçe halkının sosyal yönden aile bağları çok kuvvetlidir. Dışarıda çalışan veya yaşayan çok Babadağlı olmasına rağmen düğünde, bayramda ve cenazede mutlaka bir araya gelirler. Çalıştıkları oranda para kazanacaklarından ve dokumacılık dışında gelir kapıları olmadığından çok çalışkandırlar. Evlenmek isteyen gençlerin bayramın son gününde Yardan Çayı yolunda gezdikleri ve birbirlerini gördükleri ve beğendikleri ”piyasa” denilen adet gelişmiştir. Keşkek, kuyu tandırı, kapama bilinen yemeklerindendir.

EKONOMİK DURUM 

Dokumacılık Babadağ ekonomisinin en önemli yeri teşkil etmektedir. Yaklaşık Altı yüz yıllık bir geçmişi olan dokumacılık el tezgahlarından, 1965'ten sonra yarı otomatik tezgahlara, 1985'ten sonra tam otomatik tezgahlara geçerek sürekli canlılığını korumaktadır. İlçe merkezinde 19 fabrika, 60 civarında atölye mevcut olup, fabrikalarda toplam 240 civarı işçi çalışmaktadır. İlçede yaklaşık sekiz yüz-dokuz yüz civarında tam otomatik tezgah mevcuttur. İlçede haftada yaklaşık üç yüz ton iplik mamul maddeye çevrilmektedir. İlçemizde son yıllarda yaylacılık kültürü gelişmektedir. Denizlide yaz aylarında sıcakta bunalan Babadağlı esnaflar yaylalara gelerek ikamet  etmektedir.