TARİHÎ VE COĞRAFİK YAPISI

Çameli İlçesi Malazgirt savaşından sonra Anadolu'nun Türkleşmesi soncunda kurulmuş bir yerleşim merkezidir. Karamanoğulları'nın 1277 yılında Selçuklulara yenilmesi sonucunda bir kısım Karamanlıların batıya doğru göç ettikleri, bunların obalar halinde Batı Anadoluda değişik yerlere  yerleşmiş oldukları sanılmaktadır. Burdur ve Denizli çevresinde rastlanan Karaman, Karamanlı gibi açıklamalar bu gerçeğe dayanır. Çameli İlçesinin bilinen ilk adı KARAMAN'dır. Cumhuriyet dönemine kadar Karaman Köyceğiz'e bağlıdır. Zamanla bazı esnafların Karaman'a yerleşmesi nüfusun çoğalmasını sağlamıştır. İlk mescit burada yapılmıştır. Çevreden Cuma namazı kılmak için buraya gelindiğinden zamanla ''CUMAYANI'' olarak adlandırılmıştır.

Cumhuriyet Döneminde çevrenin merkezi haline gelen Karaman 1930'da nahiye olarak ilk kez Marmaris ve Köyceğiz'e, 1932 de Acıpayam'a bağlanmıştır. 1953 yılındaki ilk idari düzenlemelerde İlçe Merkezi olup, adı çevresindeki ormanlardan esinlenerek '' ÇAMELİ '' olarak değiştirilmiştir. Çameli İlçesi Denizli İl merkezine 106 km uzaklıkta İl Merkezinin kuzey doğusunda yer almaktadır. 36/51–37/17 kuzey enlem ve boylamları arasındadır. İlçenin yüzölçümü 738 km² dir. Rakımı 1 350 m.'dir. Genellikle orman alanı içerisinde dağınık, dalgalı, yayla karakterli bir araziye sahiptir.

NÜFUS

EKONOMİK DURUM

İlçe ekonomisi tarıma dayanır. Mevsimlik işçilik ve büyük baş hayvan besiciliği yaygındır. Haziran ayının ortalarından Ağustos ayının sonlarına kadar İlçemizde Yayla Turizmi açısından canlılık yaşanır. İlçemiz Merkezinde Cuma günleri pazar kurulmaktadır. Bazı köylerde büyük kapasiteli alabalık üretim tesisleri vardır.

SOSYAL DURUM

İlçenin her yönüyle çağdaş yaşam koşullarını yakalama gayreti içinde olduğu görülmektedir. Konutlar geneldeköylerimizde yığma ve kagirdir. İlçe merkezinde ise betonarme binalar ön plândadır. İlçe merkezinde imar plânı mevcut olup yapılaşmalar bu plâna göre yapılmaktadır.

İlçemizin rakımının yüksek oluşu, yaz aylarının başka yerlere göre nispeten serin geçmesi ve doğal bitki örtüsü bakımından zengin oluşu nedeniyle son yıllarda yayla turizmine olan talep artmış ve özellikle sahil kesimden ilgi görmeye başlamıştır. Haziran ayının ortalarından Ağustos ayının sonlarına kadar İlçemizde Yayla Turizmi açısından yaşanan canlılık ilçemizin sosyo-ekonomik durumuna katkı sağlamaktadır. 

İlçemizde önemli sayılabilecek sanayi kuruluşu ve üretime yönelik fabrika bulunmamaktadır. İlimizin tekstil alanında gelişmiş olması nedeniyle İlçemiz merkez ve köylerinde yaşayan genç nüfusun büyük bir kısmı Denizli İline göç etmektedir. İlçemizden göç eden kişiler özellikle Fatih ve Kayhan Mahallesi ile Göveçlik beldesinde yoğunluk göstermektedir. Geri kalan kısım ise mevsimlik işçi olarak İzmir Çamaltı Tuzlasına tuz işçiliğine; Antalya İline narenciye ve sera işçiliğine; Muğla Dalaman ve Köyceğiz İlçelerine pamuk işçiliğine; Acıpayam ve kasabalarına tütün işçiliğine; Aydın iline ise zeytin işçiliğine gitmektedir.

İlçe merkezine 1 km uzaklıkta Denizli Karayolu üzerinde kurulan sanayi sitesinde küçük ölçekli demirci, yedek parça, dizel ve benzinli motorlu taşıt tamirhane ve bakım atölyeleri bulunmaktadır. Sanayi sitemizde bulunan atölyeler ilçemiz ihtiyacını karşılamaktadır.

Sarıkavak Köyümüzde Pazartesi, Güzelyurt Köyümüzde Çarşamba, Kalınkoz Köyümüzde Perşembe günleri Pazar kurulmaktadır. Köylerde eski Türk örf ve adetleri sürdürülmekle birlikte, sosyal yapı itibariyle Batı Anadolu'nun tipik özellikleri görülmektedir. Bazı köylerimizde düğün törenlerinde eski gelenek ve göreneklerin aynen devam ettirildiği bilinmektedir. (Hedef vurma, kapma v.b) Asker uğurlama ve karşılama geleneği, yılın belirli aylarında köylerde topluca yağmur duasına çıkma ve bazı köylerimizde de imece usulü halen devam etmektedir.